کد مطلب:171861
شنبه 1 فروردين 1394
آمار بازدید:262
خاطره ای یکتا
ان لقتل الحسین حرارة فی قلوب المؤ منین لاتبرد أبدا. [1] .
بی گمان برای شهادت حسین علیه السلام سوز دلی جاودانه در دل مؤ منین وجود دارد.
رسول اكرم صلی الله علیه و آله و سلم
روزی امام حسین علیه السلام نزد امام حسن مجتبی علیه السلام آمد و وقتی نگاهش به حضرت افتاد، گریه كرد و امام حسن علیه السلام پرسید:
ای ابا عبدالله! برای چه گریه می كنی؟
امام حسین علیه السلام فرمود:
گریه ام بخاطر آنچیزی است كه بر سر تو می آید.
امام حسن علیه السلام فرمود:
آنچه من گرفتارش خواهم شد، زهری است كه با نیرنگ به من می خورانند و با آن كشته می شوم و لیكن هیچ روزی چون روز (شهادت) تو نیست ای ابا عبدالله!؛ سی هزار نفر كه خود را از امت جدمان، محمد صلی الله علیه و آله و سلم، دانسته و خود را مسلمان می نامند، بر تو هجوم آورده و به كشتن و ریختن خون و هتك حرمت و اسیری خاندان و غارت خیمه های تو اقدام می كنند و آن هنگام نفرین و لعنت (خدا و فرشتگان) بر بنی امیه فرود آید و از آسمان خاكستر و خون ببارد و هر چیزی حتی حیوانات وحشی در بیابانها و ماهیان دریاها برای تو بگریند. [2] .
[1] مستدرك الوسائل 2/217.
[2] امالي صدوقي /101 حديث 3 و بحار الانوار 45/218 و مقتل المقرم /242.